Vuurvlindertje

„Goed,” zei moeder, die voelde dat je niet tè angstig mocht wezen : „maar niet langer as 'n uurtje .... En niet met die sneeuw smijten, want daar kommen ongelukken van as-die zo keihard is gevroren . . . .”

Eerst mosten de overschoentjes van *t meisje an en 'n wollen bouffante om 'r hals en de Zondagse wanten om de paarse pootjes •— toen bleef ze *t stelletje achter de ramen nakijken.

„As ze nou maar niet wild doen,” praatte ze, Kobus achter zijn krant toesprekend : ,/k hou me hart vast as 'k ze op die gladde wegen zie gaan . . . Zij is die twee de baas, de kleine kat . . .

Helemaal uitspreken wat ze dacht, dat ’t geen twee potige jongens waren — de broer, die telkens met de ene voet in de sneeuwbulten verglee, de vriend, die zonder bril halfblind was — geen stevige rakkers, om 'n meisje te beschermen — dee ze niet. Maar in d'r Zondagse kleren, an een stuk door-kwekkerend, drie zwarte figuurtjes tegen ’t glinsterend sneeuwveld in, had je toch je schik in de gezworen kameraden, die ’t zonder ouwers moesten stellen, en die ’t in verhouding best hadden.

De duvel speelde 'r die middag mee. 't "Was of tante 'r 'n voorgevoel van had gehad, toen ze ze verzocht liever thuis te blijven. W^ant *t werd twaalf, een, twee uur, en de drie die anders geen kwartier over tijd werom kwammen, omdat ze wisten, dat moeder en oom Kobus ook wat an d'r vrije dag wouen hebben, en dat de lucht van de oliebollen, die gisteravond in 't keukentje gebra-jen waren, nog in ’t huissie hing, waren ’r nog niet.

„Verdorie, Ko ]” barstte tante Toos, die einde

3/