Vuurvlindertje

sprak 'r met niemand 'n woord over, zelfs niet met Ko, die sinds de ellende in Heerlen 'n zwijgende, zich met weinig dingen bemoeiende kerel geworden was — ze om-warmde de nieuwe huisgenoot met koesterende hartelijkheid —- dee ruw en krakelerig tegenover de spichtige nicht, die de jongen met stukkende zolen en met linnengoed, waarvan je soep kon koken, naar de Gloeilampenfabriek liet trekken.

„Zouen jullie nu wel in die ijsrommel gaan wandelen V’ zei Toos die Zondag : ,,’t is hier zaligies-warm en je komt met klesnatte voeten terug . . .

Maar de lucht was strak-blauw, de zon beet 'n stralend gat in de hemel — de boompjes leken eens zo groot, eens zo fleurig door 't verstarde sneeuwdons op de takken ■— de daken en schoorstenen, de kozijnen en heggen blankten en dampten in ’t zonlicht, of je overal hermelijnen vachten en zwanenveren zag, en de wegen van 't Philips-dorp vervloeiden zo jnollig tussen de wit-bestoven, gewatteerde huiswanden, of over-nacht 'n bloe-sem-zee 'r brandingsgolven over ’t land had geslagen, en 'n stuifmeel-bedding achter gelaten had. Soms nog blies 'n droog rukwindje en dan poeierde ’t van de daken, vielen 'r kluiten van de zwarter wordende takken, onhoorbaar en soepel als duiven, die uit 'n til kwamen gestreken.

,, Jakkes, thuisblijven 1” kwam Leentje ^ft eerste los : ,,wij maggen nooit wat .... Je ben zeker bang, moeder, dat we as Hans en Grietje zallen verdwalen .... As andere kinderen de hele week sneeuwballen gooien, mot ik in 'n smerige kamer blijven .... We gaan, hoor 1 . . . . We gaan fijn met z'n drietjes . . .

36