Vuurvlindertje

wie-ie bang was, omdat ze telkes as-ie iets verkeerds dee zei : mot jij óók as je vader? .... Dan begreep-ie wat ze bedoelde. As-ie trek in 'n boterham had — d’r waren nóg vijf kinderen — dorst-ie niks vragen, want dan zee ze : je het genoeg, as je te weelderig wordt, kommen d’r van jou ook brieven, die je met 'n nommer mot beantwoorden .... Goddank, niemand wist 'r van in Eindhoven .... As-ie 'r met anderen over kletste, trapte ze 'm de deur uit, zee ze ... . Of de juffrouw 't asjeblieft an geen sterveling wou oververtellen, want dan smeet-ie z'n bril in ’t water en liep-ie onder de eerste de beste belajen kar . . . .

Op die avond hadden tante Toos en de enige vriend van Koertje mekaar gevonden. Ze wist dat de moeder van de jongen met 't peinzend uile-ge-zichtje vroeg was gestorven, dat-ie ’r niet had gekend, dat z'n vader 'n vrouw, die niks van 'm wou weten zo toe had getakeld, dat ze in 't Gasthuis bediend was geworden, en d^t-ie eens in de twee, drie maanden 'n brief an z'n zoon, met veel klachten over zichzelf schreef. „W"at is 'r met 'm?” had Koert gevraagd, toen-ie op z’n tenen voor ’t slapend zussie lopend, ineens voor ze stond : „het-ie gehuild ?” — ,,Dat het-ie,” had tante Toos geantwoord : ,/k hei 'm gezeid, dat as-ie niet ophoudt met van al de nagels van z’n tien gebojen te kluiven, 'k 'm hier niet meer hebben wil . . .    —-

,,W^at ken óns dat nou schelen V’ had Koert, z'n vriend bijstaand, geantwoord : ,,wij doen óók zo'n boel, dat niet mag ....”■— „Precies, liefie,” zei tante menselijk : „maar 'k zee ’m enkel voor z'n eigen bestwil, dat-ie z'n nagels later nog mot gebruiken .... De rest gaat mijn niet an . . . .” Ze

35