Vuurvlindertje

zeid dat z’n vader op zee voer, en heel gauw terug kon kommen. ,,Op welk land vaart-ie dan ?” had tante gevraagd, toen-ie voor de tweede maal bleef eten, en hunkerend naar de borden keek of-ie voor zijn portie wel genoeg zou krijgen. ,,Op — China,” had-ie gehakkeld, en 'r was 'n kleur na z'n oren met de brillestangen geglejen, da-je voelde dat 'r wat haperde. Alleen met de vrouw met de zilveren haren, terwijl Koertje 't zusje boven in slaap vertelde, had-ie met dikke tranen van onder de glans-sputterende brilleglazen in de lamp zitten kijken. ,,Heb-ie verdriet, jongen ?” had de vrouw over 'm gezeid. Hij knikte van ja, en in de vertrouwelijke rust van ’t kamertje, de wenkbrauw-haartjes als bij 'n bewegende rups omhoog gepiekt, had-ie zachtjes verteld, dat 't hier zo fijn was, en dat z'n vader niet voer, maar al drie jaar in Leeuwarden zat, omdat-ie iets vréselijks gedaan had. Z'n lippen beefden bij die bekentenis en z'n jongenshoofd boog zo schuw onder de spiedende lamp, of-ie 'r zélf schuld aan had, en nou zeker geen derde keer zou maggen kommen eten. ,,AVat het-ie gedaan ?” had tante Tops, z'n handje met de afgebeten nagels in de hare nemend, gevraagd ; as-ie met haar kinderen omging most ze alles weten. ,,Hij het met z'n mes gestoken,” zei de jongen, de streling van de vrouwe-vingers niet verdragend, en met 't hoofd op de tafel snikkend. „Dat ken jij toch niet helpen, kind,” had zij getroost : ,,mot-ie daarvoor zo lang ....?” De jongen knikte. Hij herinnerde zich hoe de marrechaussees vader 's nachts uit z'n bed hadden gehaald — en dat was 't laatste geweest. Nou woonde-ie bij vader's nicht in, voor

34