Vuurvlindertje

zelf niet beter, hartelijker, oppassender voor de kinderen kunnen zijn. Bij de jongen scheen 't evenwicht *r nou eindelijk te zijn. Met 'n verwon-derlijk-intelligent hoofd — 't hoofd van de elec-tricien ■— blokte-ie over boeken, die-ie overal vandaan sleepte, en soms kon-ie met 't gezicht van 'n vol-rijp mannetje, en met blauwe ogen, tintelend van ontwakend leven, dingen beweren en uitleggen, waarbij tante Toos en Kobus met snuiten van-ach-kom en hoe-is-'t-gosmogelijk zaten te luisteren. Tweemaal had-ie nog erg-veel verdriet gehad ■— de eerste keer, toen-ie mee naar Heerlen was geweest, om, nou mèt bewustheid wat ze 'r deeën, na zoveel tijd de graven van vader en moeder te bezoeken, en-ie niet begreep waarom vader zo'n schrikkelijk end van moeder, op 'n heel ander kerkhof lee begraven — en tante 'm bij, 't zwijgen van Kobus, trachtte duidelijk te maken, waarom 't zo had moeten zijn, waarom 'r niks aan te veranderen viel. De tweede keer — 't kind verdrong soms 't denkend kereltje ■— had-ie net zolang gesoebat tot tante 'm z'n zin gaf, en z’n broek omsloeg om 'm net as andere jongens met blote knieën te laten logen. 't Had nog geen middag geduurd, want de buurtkinderen namen de klompvoet zo met z'n allen in de maling, dat ie met de magere knie-knokels *t woninkje invluchtte, en de oplegsels 'r zelf, terwijl tante in de keuken bezig was, weer uit los tornde. Liep-ie met Lena te wandelen — ze was an hem best toevertrouwd : 'r handje liet-ie geen seconde los ■—- dan beet zij van zich af, as de een of andere slungel 't de hinkende broer lastig maakte. Zij verdedigde hem, zo goed als hij haar verdedigde. Hij

32