Vuurvlindertje

’t dek ging 't. Overdag as je voor ’t raam zat te suffen, en de happen brood niet door je keelgat kwijt raakte, liet tante Toos je niet met rust. Die wou niet da-je zat te denken. Die wou 'n ander gezicht, en gaf je standjes as je de tranen in je ogen kreeg. Hij voelde dan wel, dat ze snauwde en gromde, omdat ze van 'm hield, en in 'r goeiigheid alles prakkizeerde, om wat liefs te bedenken, maar je moeder ■— je moeder, die heus 's avonds onder de dekens bij je kwam glimlachen, en met ’r schatte-ogen vroeg of je lekker-warm ingestopt, of je voet helemaal beter was, of je je levertraan op tijd slikte ■— je moeder was ’t niet.

De jaren hielpen 't grote, knagende verdriet, langzaam vergeten. En toen-ie begreep dat de vrouw met 't zilverwit haar lang voor 'r tijd oud was geworden, dat ze van 'r eigen leed over 'r man en 'r oudste zoon niks liet merken, om zich an 't zussie èn hem in volle blijmoedigheid te geven — toen had-ie wel ogenblikken, dat-ie moeite had z’n armen niet om 'r heen te slaan, en *r de vertrouwelijkst-zachte dingen te zeggen, waarop ze scheen te wachten, en die ’m toch niet van de lippen kwamen, omdat ’t niet mocht, niet lükte, niet kón. 't Kon niet. Je had niet kunnen zeggen waarom, om welke redenen niet — 'r zat je wat dwars, of je van zins was de zonde van 'n leugen-met-opzet, of iets weg te geven, dat niet van jou was, te begaan. Zo viel niemand 'r meer over, werd 't nauwelijks opgelet, dat Lena, die niet beter wist, zonder haperen moeder ■— en hij enkel tante zee. En de portretten an de wand, met moeite gekregen, en toen 'r centen voor waren vergroot, keken ^;r vrindelijk bij, want ze hadden

3i