Vuurvlindertje

III

't Leven most zó wezen, dat as je èrg van mekaar hield, je altijd samen in 'n lekker-warm gestookt kajnertje, in de winter, en altijd met z'n tweetjes of drietjes in ’t meespelend zonnetje, in de zomer, kon blijven, 'r Ging niks boven de zaligheid van 'n zitje rondom de lamp, as je zeker wist, dat je nog uren mocht opblijven, as moeder met 'r zilveren hoofd en ’r kleur-as-bloed, of ze an één stuk door geravot had, de gaten in de onderbroeken van oom Ko boven de buik van 't kommetje, dat ’t katoen spande, eindeloos-geduldig stopte —-oom Ko zelf de krant van buiten leerde en z’n pijp bezoog, dat ’t klukte en borrelde as bij de ouwe grootmoeder van een-huis-verder, die soms zo moeilijk praatte, of ’r 'n spinnende poes in 'r borst zat, die achter elk van 'r woorden koppies prebeerde te geven -— en Koert telkes z'n penhouder in flessie inkt, dat overdag boven op de kast stond, omdat zij 't al tweemaal over 't tafelkleedje gestort had, doopte. As ze van 'r stapel prentenboekies, van juffrouw Knibbel met 'r muizesnoet in de keukenkast, mevrouw Kakel met de wurmen slokkende geeldonsjes en zwart-veertjes en juffrouw Beer, die koppie-onder in *n plas viel, opkeek, zong ’t eerst zachies, dan gurgelend-luider in 'r, maakte ze 'r 'n gedachtenraadseltje van, van wie ze ’t meeste hield — van de vrouw met de rooie handen en de steken tel-

²9