Vuurvlindertje

den en opblazen zoas ze ’t wouen, geloofde ze niet, want glas was zo hard as 'n bikkel, en toen ze hoorde dat een van de glasblazers 'n gloeiend lekstraaltje over z'n blote arm had gekregen en ’r, om de pijn weg te maken, en 't gauwer te laten genezen, opzettelijk nog 'ns gesmolten glas over had gewreven, vertrok ze 'r kindergezichtje of ze zelf de schrijnende pijn voelde. Toen, om 't gouden horloge ’nog eens te bekijken, zette ze moeder's ijzeren bril op. Die stak met z’n hangers 'n eind over 'r kleuteroortjes heen, en 't rondsel, dat op moeders neusbeen rustte en met 'n eindje wol om-woeld was, groef ^;n vorentje in 't doddige, eigenwijze mopke, dat verwonderd tussen de vettige glazen wipte.

,,Je mot 'r doorheen kijken,” lachte Koert.

,,Je ziet veel beter zo as ik 't doe,” zei ze stellig, 'm over de glazen heen knipoogjes gevend : ,,wip 't nog is open, Koert . . . .”

„Asjeblief,” zei-ie gehoorzaam.

„Wat staat 'r in ?”

„Voor vader bij de geboorte van zijn zoon . ...” „Ben jij dat ?”

„Dat ben ik . . . .”

„Wie is vader ?”

„Vader is,” zei-ie zich inhoudend, 't zelfde spelletje, dat Ko toen met hem gespeeld had, met haar hervattend : „en nou gaan we slapen, en neem ik je tante's bril af . . . .”

„Moeders bril,” verbeterde ze. En in 't donker most-ie nog driemaal terugkommen, om 'r voor 't laatst en nog is voor 't laatst genacht te kussen.

*t Was de liefste broer van al de meissies op de wereld ....

28