Vuurvlindertje

„Hier is 'n koekie, en boven krijg je d’r nog een/' probeerde tante Toos ^;t met 'n zoet lijntje gedaan te krijgen, ,,zeg je oom goeie nacht, dan komt Koert dalijk boven . . .

Maar nee. 't Zat niet glad. 't Kind, opstandig door de nog niet afgeruimde tafel, bang voor 't noodweer, dat de vensters betrommelde, de portretten aan de wand tegen 't behangsel dee klepperen en de schoorsteen met dreunend gestommel door-gromde, liet zich languit op de grond vallen, was eerst tot bedaren te brengen, toen moeder in zoverre toegaf, dat ze 't beetje vaatwerk de keuken indroeg, en eerst toen van 'r macht gebruik maakte. Koert liep tegelijk de trap mee op, bleef 'r bij, terwijl tante Toos de kort-ge-knipte krullen, tegen honderd-en-een-protesten, dat ze haren mee uit-trok, lokje voor, lokje na, kamde, en de morsige pootjes 'n stevige zeep-beurt gaf.

,,Goddank,” zee Toos, in de benedenkamer terug: ,/t is 'n engel van 'n meid, 'n kind om gek mee te wezen, maar ik ken 's avonds me weelde niet an, as ze veilig in bed leit, en 'k effen voor mezelf mag hebben . . .

Ze zocht 'r bril en Ko zocht mee, maar ze hadden de hele nacht kunnen blijven zoeken, want Leentje, die ’t brillehuis gemoerd had, zat in ’t bed boven naar de avonturen van Koert op de Gloeilampenfabriek, die nou eerst in kleuren en geuren los kwamen, omdat niemand met zulke ouwe ogen van luistering over 'm kon zitten als ’t zusje onder de wingerd van blonde krullen — met open mond te genieten. Dat van de grote vuren met 't gesmolten glas, dat ze konden kne

2 7