Vuurvlindertje

,,Da's 'n Godswonder,” zei tante Toos : „je hoeft de wijzers niet eens te verzetten .... 't Scheelt geen twee minuten met de grote klok van mijn jaardag .... Da’s om na te vertellen . . .

Nou zette Ko z'n stevige nagel in 't randje van de buitenkast, glitterden de gegraveerde letters op 't blad, dat as 'n goudvis in 't zonnetje blonk.

,,Voor Koert bij de geboorte van zijn zoon/' las de jongen, en omdat-ie voor tante, die 't niet goed kon hebben, z'n, of-ie ’t wou of niet, aanstuwende tranen, most verstoppen, dee-ie of-ie zich bukte, om iets dat viel, op te rapen, toen gewild-hoestend, en zwaar-slikkend, om de prop in z'n keel kwijt te raken, hinkte-ie de halve tafel rond, sloeg de armen om 't hoofd met de zilveren haren, kuste 'r op 't oor, dat 'r nog wel 'n minuut door bleef suizen, en zei moeilijk : ,,dank je wel”. Dan kreeg Ko 'n^ stevige poot, haast 'n zoen — maar dat deeën mannen niet.

,,Waarom krijgt Koert dat nou V’ vroeg Leentje die 'r klaar-wakker door was geworden, en 'r geen sikkepit van begreep.

„Omdat,” zei moeder, met de klokkende suizing in 'r oor : ,,omdat je grote broer vandaag begonnen is z'n eigen brood te verdienen .... En dat vonden oom en ik zo prettig dat we wat moois voor 'm -— gekocht hebben . . . .”

,,En hij is gaan huilen ■— en hij huilt nog . . .

„Zo'n gekke jongen is die broer van jou,” zei tante Toos 'r neus snuitend. En dat dee Kobus net zo hard, want de jongen, die de kamer uit was gelopen, en in de keuken had gescharreld, kwam met dik-rooie ogen terug, en keek zo schuw in 't licht, of-ie pas z'n bed uit was gestapt. Nou

25