Vuurvlindertje

klagen, en in de smalle schoorsteen, kreunde en zwiepte 't, dat ^ft potkacheltje 'r angstig bij blies, en poes van zenuwen zo gaapte, dat je tot achter in z'n gulzige keelgat kon kijken.

Met haast bevende handen, bracht de jongen ’t flanellen zakje naar de mond. Omdat-ie geen geduld had 't witgaren draadje met 'n mes van de tafel los te snijden, beknaagde-ie ^ft driftig met z'n tanden tot de rafeltjes mee-gaven. Toen 't gouden remontoir ziend, waaran-ie nooit meer gedacht had, maar dat-ie zich best herinnerde van de dag, dat 't barbiers maatje 'm geknipt had, en ie met de slanke man in de rij van de Amsterdamse Lommerd gestaan had, om 't terug te halen, kreeg-ie eerst 'n kleur, die z'n mager gezichtje tot aan de oren ver-purperde, toen sloeg-ie de vingers door z'n ogen, en snikte ’r zo onstuimig op los, dat 't leek of de kermende stormwind de tafel bewoog.

„Ben je wel wijs I” viel tante uit, „nou prak-kizeren wij ons 'n ongeluk, waarmee we je 'n plezier kennen doen op 'n dag da-je voor 't allereerst an 't werk gaat, en nou doe je of je ’n pak rammel gekregen het . . .

„Ik ken ’t niet helpen — ik ben toch anders zo niet”, verontschuldigde de jongen zich, „maar ik vin 't zo fijn 'n andenken an me vader te hebben

Met 'n snuit, nog zwemmend in tranen, terwijl Leentje 'm dodelijk-sip an zat te kijken — hèm an ’t grienen had ze nog nooit gezien — wond Koert ’t horloge op, beluisterde 't rikketik aan de kast, met de 'r pas door 'm op geperste vettige vingerafdrukken, en ’t meisje naast z’n stoel, most 't nou ook weten, eerst met 'r rose rechter-, toen met 'r papaveren linker-oortje.

2 4