Vuurvlindertje

den, die ze op mekaar had gegrist, in 'r handenkom voor zich neer, en ze ging 'r nog effen bij zitten.

Ko wrong de steel in de kop van de pijp, lei 't bruin-besausd stengeltje krante-papier op 't schoteltje van z’n kom, stond glimlachend, en as op Sinterklaas zo geheimzinnig op, en toen moeder 'm 'r sleutelbos, met as 'n spiegeltje zo blinkende sleutels gegeven had, bukte-ie bij de onderste la van de kast, n la, die nooit open kwam, en, tussen pakkies rommel uit vroeger dagen scharrelend, greep-ie 'n in flanel gewikkeld ding.

„Maak ’t zelf open,” zei Ko, wat ’r inzat van buiten met z’n vingers betastend : ,,moeder had ’t je gisteravond willen geven — ik zee : we zallen 't morgenavond .... We hebben 'r dikwijls om motten vechten, om 't niet na 't Pandjeshuis te brengen . . . .”

,,En hóé dikwijls —- as de vlammen me uitsloegen,” zei tante Toos met vochtige ogen.

,,Ik weet ’t al,” sprak de jongen, en nog voor-ie 't flanellen lapje 'r van afwikkelde, staarde-ie 't licht van de lamp in.

„Dat ken je niet weten, stommerd,” praatte Ko, de weer schone pijp stevig belurkend.

,,Allemachtigste 1” zei moeder, in schrik verzittend. 'n Venijnige rukwind plonsde zo op /t huisje toe, dat de ruiten schommelend bewogen, of 'r iemand driftig tegen duwde, en 't was niet helemaal verbeelding, want 'n uitgebloeide gera-niumpot, door de wind in de sneeuwbedding van ’t kozijn berukt, stiet 'n paar maal met de dorre takjes tegen 't betraande glas. ’t Huilde en proestte om ^ft hoek-woninkje, of 'r mensen stonden te wee

23