Vuurvlindertje

van-Leiden van af maakte, *r *t een of ander droomverhaal of sprookje voor de zoveel-honderd-ste maal opdreunde, liet ze wel niks passeren, viel ze 'm in de rede, als-ie wat oversloeg, maar na 'n poos merkte ze 't niet eens meer, als ’t licht uit was gedraaid.

Vanavond, na 't lang aan tafel zitten, nou Koert voor 't eerst op de Gloeilampenfabriek aan 't werk was geweest, en tante Toos 't veilig zitje in de sneeuwstorm, bij ’t harder gieren en fluiten van de wind, zelf zo zalig en kostelijk vond, dat ze van geen uitscheiden wist, zich nóg is en weer is koffie, die ze niet hebben mocht, waarvan ze midden in de nacht hartkloppingen kreeg, met dikke kluiten suiker en melk inschonk, en genoegelijk glimlachte, dat 'r nou twee mannen over ’r zaten te roken ■— Ko z'n ouwe pijp, nog altijd van Heerlen, al klonk 't ongelooflijk — Koert, na z'n sigaretten, 'n kanjer van 'n sigaar ■— ’t kamertje blauw zaten te smoken ■— vanavond was ’t ongemerkt zo beestig-laat geworden, dat Toos van krakende schrik driemaal hè ! zei, toen ze ’t klokje in de spiezen kreeg, Dat was 'r nog nooit overkommen. Gossiemijne, gossiemijne, as ze niet toevallig op had gekeken, zatten ze nog ....

,,Zallen we 'm nou ?", vroeg Kobus, z'n pijpe-steel in ^;n stilte, waarin enkel de wind ’i woord had, met ^;n verwriemeld reepie krante-papier doorpeuterend — Leentje zee niks : die had slaap, maar hield zich koest ■— ’t was weer ^;t naarste ogenblikkie — : ,,zallen we ’m nou geven, wat je gisteravond gezeid heb ?”

„D oe dat, liefie,” zei tante Toos, en omdat ze ’r zelf 'n machtig plezier in had, zette ze de bor