Vuurvlindertje

„Dat mot je maar niet slaan 1 Ik wil niet geslagen worden V’, hield ’t meisje obstinaat vol.

„Je zal/' zei tante Toos, en 'r stem kon 'r soms zo vol als 'r ogen bij worden : ,,je zal, as je wat groter ben, leren begrijpen, dat je juist heel veel van ^;n kind houdt, as je ’t om z’n bestwil, 'n klap geeft . . . .”

,,Dat kèn niet 1” snikte 't kind na.

,,Onze Lieve Heer in de Hemel,” lei tante Toos op haar manier uit : ,,geeft an de mensen 't voorbeeld — die slaat ze, as-ie ze zou kennen zoenen en pakken .... Nou weet je ’t . . . . En as je nou zeit : moeder 'k zal ^;t nóóit meer doen, mag Koert nog effen bij je kommen, voor 't licht uitgaat . . .

Maar heel enkele keren, gaf 't kind zich bij die belofte niet gewonnen. En as ze blééf weigeren, hoorde je in minder as geen tijd, as je weer benejen was, *t fel-roepende stemmetje, dat niet eens, maar wel tien maal, de belofte schreeuwde. Dat was voor de twee kinderen het ogenblikje van de dag. Dan fluisterden ze dingen, die 'n ieder mocht weten, maar die ze toch fluisterden, in 'n vreemde, tere behoefte, om mekaar wat héél-bijzonders te zeggen. Dan hield zij de al-grove hand van de jongen vast, en zei : ,,As ik groter ben, trouwen we samen . . . .” Dan zei hij : „Das goed, schat I” en terwijl van benee 't verslurpt stem-gegrom van Ko, die moeder 'n stuk uit de krant voorlas, doordrong, vertelde hij haar in slaap. As-ie ’n nieuwe historie, een die-ie nog nooit verzonnen had, prakkizeerde, bleef ze 'r wakker bij, ging ze met 'm door alle fantasie-landen heen -— as-ie 'r zich met 'n jongenswijs Jantje-