Vuurvlindertje

de kerk, om nog een minuutje, asjeblief een minuutje, toe-nou, lieve moes, schat van 'n moes, nog één minuutje, te maggen opblijven — dat ’t gister véél later was geweest — dat ze nog niks geen slaap had — smeken en nog is smeken —- : as moeder a had gezeid, zei ze b, en as ze b zei, en je dee of je ’t niet hoorde, of 't opstandig niet wou, begonnen ongemakkelijke handen mee te spreken, en daar lei je ’t hoe je tegenspartelde, hoe je schreeuwde en huilde, bij af. Soms, in ’t grote bed, dat eerst fijn werd, as moeder 'r zelf bij kwam, lei ze na 'n afstraffing te grienen, te verwijten, en de vrouw had dan grote moeite, om de dingen van 't kind, waartegen niks in te brengen viel, te weerleggen.

„As je van me zou houen, zou je niet slaan 1 Jij mag niet slaan . . .

,,Ik sla je/' sprak moeder verdrietig : ,,juist omdat ijk van je hou . . .

,,Je kèn niet van me houen I”, klaagde 't meisje driftig — en ze kon 'r zo bij huilen, dat de bovenrand van ’t beddelaken dreef — : ,,ik sla jóti immers ook niet . . . .”

,/n Kind mag 'n moeder niet slaan/' zei tante Toos, die 'r altijd spijt van had, as ze 'r wil op die manier moest doordrijven : ,,as *n kind 'n vader of moeder slaat, is ’t 'n zo slecht kind, dat 'r hand later boven 'r graf uitgroeit . . .

,,Ken me niks schelen 1”, huilde Leentje : ,,of me hand dat doet .... Jouw hai^ zal net zo goed, omdat je mijn slaat, as ik nog een minuutje vraag.” „Nou hou je je mond, en ga je slapen — en nou wil 'k niet eens 'n nachtkus van je hebben, omdat je moeder zo'n verdriet aandoet ....

20