Vuurvlindertje

lezen, door die vervelende dingen geïnteresseerd, dan kriewelde ze ’m in z'n nekharen, of stak 'n nat wijsvingertje in 'n niet verdedigde grot van z'n oor. ,,Lees je me zachies voor ?”, soebatte ze soms, maar as-ie ^;t met verknepen ogen dee, en ze 'r niks van verstond — hij was bezig zich zelf Engels te leren ■— verzon ze voorzichtig kattekwaad, dat niet te erg de aandacht trok, tot moeder met ^ft keukentje klaar was, en 'r eigen leunstoel bij de tafel schoof, om ook 'n brokkie krant door te neuzen, voor ze over ditjes en datjes kletsend, met ’t verstelwerk van de familie begon. W'eg was Leentje dan. Ze was 'r ■— ze was 'r niet. In strategische bedachtzaamheid, vond ze ’t plekje, waar moeder 'r niet kon opletten, en terwijl je 'r de godganselijke dag most afleiden, hield ze zich in dat bedenkelijkst half uur waarachies-zelf in bedwang. Ze bladerde 'n verfonfaaid prentenboek door, kleedde ^n pop an en uit, beschreef ’n vodje papier met koeie-letters, kroop op 'n stoof in 't veilig-beschut hokkie van de linker-raamhoek, achter de rode taf-rug van de andere leunstoel.

Moeder knipperde dan met 'r oogleden tegen Ko — Ko glimlachte de mystieke richting uit — en as Koert op z'n handen en knieën de aardigheid uithaalde, om 'r an 't schrikken te maken, vond ze ’t vreselijk-flauw, niks aardig, om V in ’t spelletje waarvoor ze niemand nodig had, te storen. As ze ’r niet was, was ze ’r niet. Maar jawel. Moeder kende die kunsten, en as die eenmaal ,,Lena 1” zei, was 'r gèen vermurwen meer an. Dan kon je nog zo, met dikke tranen in je ogen, en met warempel-gevouWen handen, as in

^x9