Vuurvlindertje

mzo dolgraag de eerste dag bij de Fabriekspoort af had gehaald, maar niet voor moeder de straat op mocht, omdat de slungels-van-jongens geen meissie, al was ze nog zo klein, bij sneeuwweer met rust lieten. Zij was niet bang ■— zij zou ze op 'r gezicht geslagen hebben, zoals ze laatst 'n véél grotere snuiter op z'n falie had gegeven, die 'r met haar tol vandoor wou, en die zo onder had gelegen, dat z'n vader 'nr te hulp most komen -— maar moeder was niet te vermurwen geweest, en zelf meegaan kon niet, as 't eten geen nachtwerk zou worden.

Traag en moeilijk antwoordde Koert tussen de happen door. De dag was omgekoortst, in één roes heen-gejaagd. As-ie naar de waseming van z'n bord keek, ging 't geluid van de stemmen zo dichtbij, in ’t gezoem en geraas, dat nog in z'n oren gromde en stampte, verloren.

Even had-ie Ko bij een van de grote, bol-drende vuren, die om de reuze-kroezen kreunden en knarsten, an 'n lange stang zien blazen, 't witgloeiende bolletje in de vorm ronddraaien, en de jongen bij 't karretje met 't afslaan der stukken glas bezig gezien, maar je dorst niet te wenken en nog minder lang stil te staan, omdat ze je met je gehink toch al ankeken, en omdat de bedrijvigheid, 't getik en gehamer, 't gonzen der machines, ’t breken der glas-einden, ’t borrelen van de kokende ovèns, door gas en lucht gevoed, maar vooral ’t gezwaai van de lichtende kwakken gesmolten glas aan de stangen, als ze uit de kroezen gelicht en groter vuurkollen werden, wanneer de glazers de stangen als klaroenen aan de monden