Vuurvlindertje

öf de jongen niet, öf d'r is an de vader ’n steek los .... En bij mijn weten is de jongen best . . . .” ,,Jij kletst I” viel tante Toos uit : ,,jij kletst altijd I” Ze zei ’t vinniger dan 't 'r bedoeling was, omdat-ie de spijker zo raak op z'n kop had geslagen.

„Dan maar,” zei Kobus, rookwolken uitploffend : „wat zou jij in zo'n geval doen, Koert ?” „Ik ■— niks,” antwoordde de jongen, uit z'n ge-droom opschrikkend : „Mijn vader ken niet bij me bed kommen .... En as-ie ’1 dee, zou 'k gek van plezier worden, en Lena net zo goed. . . .” „Nou I” zei 't meisje, die 'n zuurkool-letter M met 'n dikke punt gevormd had — zo ver had ze 't met 't alphabet al door Koert gebracht — : „ik zou 'm zo zoenen, zulke dikke pakkers geven, dat-ie z’n asem kwijt raakte, en voor me moeder zou 'k de helft van me lekkers bewaren . . . .”

't Was de eerste keer, dat ze over 'r vader en moeder sprak. Tante Toos hortte 'r stoel met 'n ruk over 't zeil, dat je z'n lenden hoorde kraken. Ze zee niks. Ze vrat ’r zich bij op. De tranen schoten naar 'r ogen. Lieve Heer, dacht ze : ik zit onder enkel vijanden — daar komt nou niemand tegen op, tegen wat zo'n stuk ondankbaarheid 'r uitflapt ■— en as iemand 'r moeder geweest is, ben ik 't in de allereerste plaats ....

Maar ze voelden 't niet met 'r mee. Kobus spuide de rookwalmen uit z’n aamborstige pijp, en z'n gedachten, omfladderden de viooltjes-ogen, die-ie midden in de nacht voor zich kon zien. 't Aanvoelen van 'n man in ’t huisje, als Witter in 't Laboratorium van de fabriek an 't werk en de moeder bedlegerig was, dee ’ m snuiven of-ie on

119