Vuurvlindertje

en oom Ko horen wat de vader van Jo met z'n nieuwe bruine laarzen allemaal in de winkel van de dikke snoep-juffrouw gekocht had, en om ze bij de overdaad van zo schrikkelijk-veel uitgegeven centen paf te laten kijken, fantaseerde ze 'r 'n weelderige dingen, pepermuntstangen, toffies, figuurdrop, kaneelpijpen, zes lollies en 'n doos met fundangbonbons bij, dat Ko, die bij al die zoetigheid tegen z'n derde portie zuurkool op zat te kikken eindelijk zei, dat-ie ’t nou wel geloofde. Toen snee ze op over 't schip met drie masten, en kwebbelde ze kwaadsprekerig over de jongen met de uilekop, die onder 't dek verstoppertje voor z’n vader gespeeld had. Of dat geen schande was, om an iedereen over te vertellen, dat je vader uit Sjiena werom kwam, zich zo voor je uitsloofde, zó z'n best dee om 't lekkerste lekkers voor je te prakkizeren, d'r zelf niet eens van geproefd had, en dat-je dan in je bed dee of je niet thuis was.

,,Dat ken niet/’ zei Koert.

,,Nee, dat wil d'r bij mijn ook niet in,” sprak Ko, de naast z'n bord liggende pijp opstekend.

„Waarom wil dat 'r bij jou niet in?” praatte tante Toos kregelig — ze had 'r de pee over, dat Ko 't haar rond z'n kale knikker zo met pommade besmeerd had, dat-ie op 'n bleke pannekoek in gesmolten boter leek : „ken jij 't je niet indenken, dat zo'n kind in al die jaren een-kennig geworden is ?”

„Nee,” herhaalde Ko, die 't niet goed zetten kon, dat 'n man, met niks om handen, z'n intrek bij de Witters genomen had : „as mijn vader bij mijn van de reis binnen stapte, zou 'k uit me bed vliegen, al lee 'k met honderd grajen .... Dan deugt

118