Vuurvlindertje

XI

't Werd 'n veel-bewogen dag, een met 'n nijdig staartje. Bij ’t middageten had Lena ’r mond voller van 't grote nieuws dan uit de gestampte pot met zuurkool, die ze niet lustte. Ze zat met ’r vork in die nare, zure vuiligheid, die smaakte of ze bedorven was, en waarvan oom Kobus schransde of-ie 'r nooit genoeg van kon krijgen, zo te kud-dereh, maakte zo’n spelletje van de stoltende kaantjes in 'n perkje van kool-sprieten en bij 'n glijbaan van vetbladders, dat tante Toos prikkelbaar om elke kleinigheid en die 't bij alles op 'r heupen had, telkens weer met ongemakkelijke ogen moest dreigen. Dan slierde 't kind wat zuurkoolwurmpjes uit de aardappelpap, wond die bedachtzaam om de tanden der vork, bekauwde de smeerpoezerij met ’n gezicht of ze ’n levende duizendpoot an 't malen was, en als tante, die zuchtte of ze honderd keer de trap op en af was gelopen, niet op ’r lette, maakte ze van 't weer uit ’r mond gelegde ’n tweede moesje op ’n afgelegen plek van 'r bord, waar weinig ogen-wandelaars in de buurt kwamen. Terwijl ratelde ze nog harder en vlugger dan 't speelgoedmolentje, dat Koert van 'n marskramer gekocht had, en dat in ’t lege bed van 't voortuintje, met z'n rooie en gele wiekjes in ^;t windje stond te draaien, zo gedurig en rap, of 't ’n schijf zonder beweging was. Niks sloeg ze over. In geuren en kleuren mosten Koert

117