Vuurvlindertje

schooljongen, houdingloos, met de lengte van z'n lichaam geen raad wetend, en bij ’t kijken van 'r troebel-donkere viooltjes-ogen helemaal vergetend de hoed van 't kort-geschoren hoofd te nemen stapte-ie ’t portaal in, waarin zijn reuze-slagscha-duw al dadelijk de trap beklom.

Boven had Leentje de slaapkamerdeur met 'n dreunende smak opengesmeten, en nog vóór de nieuwe zolen de treden bekraakten, leien de zakjes uit ’t door haar los getrokken pak op de deken bij de jongen, die 'r met ’t waterverband om z'n hals en de grote, zwarte bril onder de vergroeide wenkbrauwen, als 'n jeugdige bedelmonnik uitzag.

,,Dat bennen citroen-zuurtjes,” zei ze, de vader 'r gladweg bij vergetend, zo vol als ze van 't lekkers-in-verscheidenheid was : en dat repies melk-sjokola — en dat groene drupsies — en da's 'n heel ons annenas-blokkies — en dat bennen sjokolade-sigaren en dat hazelnoot-repies — en nou komt 'r nog ’n schip met drie masten . . . .”

In 't bed opstuttend, beluisterde Jo 't geluid der voetstappen op de trap, de klank der mansstem en ’t vrolijk lachen van Friedel, die nieuwsgierig achteraan kwam — 't bleke gezicht werd vuurrood — en zonder 'n kik te geven, dook-ie weg in ^;t dek. De zon, van onder de gordijn-franje bin-nen-plassend, bescheen de harige deken, de toetjes en pakjes.

,, Jo,” zei de man, zicljmet de plompe schouders en slungel-armen over 't bed buigend : ik ben

't . . . !”

De buil onder ’t dek bleef onbewegelijk.

,,Hoe ■— hoe — staat 't-’r mee,” hakkelde Godefroid Mourier, en de zenuwtrekkingen om

115