Vuurvlindertje

zong, zouen ze gedacht hebben, dat-ie ’n stuk in z’n kraag had.

,, Jakkes V' zei ^;t meisje, en omdat-ie 'r door z'n gefluit niet hoorde, bebengelde ze z'n vingers met de onstuimigheid van 'r kleine hand : ,,wat zijn dat voor manieren van 'n grote man .... Je mag niet fluiten 1 Je ben toch geen straatjongen . . .

,,En as 'k 't toch doe V' vroeg-ie, en 'r weerlichtte iets van ’n fopschel, ’n uitgestoken tong en tien, langs z'n neus gestrekte vingers, in 't lachen van z'n ogen, die erreglief konden doen, as-ie niet de grond liep af te zoeken.

,,As je ’t toch,” dreigde ze : ,,zeg ’k je niet, dat in 't huissie daar Friedel Witter woont, en dat daar Jo in z'n bed leit . . .

Hij lachte om 'r kinderlijke onnozelheid, stond aarzelend stil, of-ie met z'n houding geen raad wist, klopte z’n pijp uit. Toen, omdat 'r as op z'n glimmende, bruine schoenen gevallen was, vouwde -ie 'n nog splinternieuwe, in de stijfsel verharde zakdoek, open, en sloeg ^fr de grijze vlokjes mee weg.

,,Friedel 1” zei 't kind tegen ’t spook, dat met 'n blauw voorschoot om, de deur ontsloot : ,,ik mot voor tante, Jo z'n vader, die Goodevra met nog vier namen hiet, bij je brengen . . . /*

,,Ik ben Godefroid Mourier,” stelde hij zich aan ’t meisje, dat in de bloeiende zon met ’r half-blote armen, en ’y onder ’t voorschoot tot de schouders naakt halsje, in ^ft portaal stond, voor.

,, Willkommen, mijnheer Mourier,” zei ze, m 'r hand toestekend, 't Was de eerste keer, na zoveel jaren van eenzaamheid, dat-ie de hand van ’n vrouw drukte. Met de bedremmeling van 'n

114