Vuurvlindertje

verdieping door al de baleinen, da'k aldoor gebukt most lopen . . .

„Kon je na buiten kijken? . . . Of zag je niemedal V’

„Je zag 'r zo-wat niks,” praatte-ie, afwezig naar de albasten vogel kijkend ■— hoe langer je staarde, hoe witter en onbewegelijker 't dier leek — en hoe onwezenlijker hij zichzelf in de vragen van ’t kind en in de eigen herinneringen verwarde : „je zag enkel licht van boven . . .

„Hoe at je dan, as je honger kreeg ?^M

„Ja, hoe at 'k ? . . . As 'k lustte .... Eerst was 'k zo ziek, da'k languit bleef leggen, omdat 'k de stilte niet verdroeg .... Je gedachten rammelden door je hersens en maakten zo’n spektakel, da-je midden jn de nacht zo hard as je maar kon, zo hard da-je je stem dubbel hoorde, begon te kletsen .... Vanmorgen in de trein schrikte 'k van alles, van 't dichtslaan van de deuren, van 'n andere trein, die inene voorbijreed, van 't gillen van 'n locomotief, van 'n conducteur, die me kaartje wou knippen, en as 'k me ogen dichtdee, omdat 'k me 'n koliek an de zon had gekeken, dacht 'k : 'k wen 'r nooit meer an, want de stilte zat in me boddie gevreten .... Daar vliegt ze I ’k Had 'r 'n vloek op kennen doen, dat ze van steen was . . .

„"Wie V’ vroeg Magdaleentje, die ’r niks van begreep.

„Die kanjer van 'n meeuw ! . . . Hoe komt die hier in z’n eentje Y’

In 'n oplaaiing van levensplezier, eens zo sterk door de fut gevende kraking van z’n zolen, had-ie 'n plotselinge behoefte schel te fluiten ■— as-ie

Vuurvlindertje 8