Vuurvlindertje

komen halen. En in de étalage stond n opgetuigd scheepje, met op de boeg de letters : De t ij d zal 't leren.

„Zal ik 'm dat?” vroeg-ie met dezelfde fanta-sie-besluiping als 't kind naast ’m.

„Nou, as-ie dat krijgt, zal-ie ^ft prachtig-prach-tig vinden,” zei Magdalena : „en as m ij n vader óók werom komt, mag-ie mijn die pop met die bruine wimpers geven .... Maar dat is niks voor 'n grote jongen, watte ?”

Met de lekkers-pakjes, die zij, en met 't schepie-pak, dat hij droeg, wandelden ze terug — 'n end as ze uit de buurt verdwaald waren, nou 1

En dan babbelde zij weer, verheugd en opgewonden over de gebeurtenis in haar leven. „Ben je ook op zo'n schip geweest ?”

„Ja,” jokte-ie : „maar véél groter . . . .”

„En w^rat dee je dan?”

„Heen en weer varen . . .

„En as 't schip gezonken was, wat dan ?” „Dan zou 'k na land gezwommen hebben . . . „En as 'r geen land was ?”

„Dan, dan,” zei-ie, de kleine hand verkneuterend : „zou 'k voor de haaien geweest zijn .... Dat bennen krengen, die je met huid en haar na binnen werken .... Hap ! ^Hap 1 Zonder te kauwen slikken ze je in ... .”

„En dan ?” bleef ze vragen, zoals ze 't in de heerlijke dagen dee, toen Koert nog niet met schellevisogen rondliep, en niet telkes z'n nagels met z'n zakdoek zat te poetsen.

„En dan ? . . . Dan zak je in de maag van zo'n loeder, net as Jonas in de walvis z'n ingewanden, en dan is 't met je gedaan . . . .”