Vuurvlindertje

opnemen, as 'n op 'r jongen verliefde kloek. Straks kreeg ze de warmte van ’t meisjeslichaam weer in ’t bed tegen zich an, en as ze ’r ouwe voeten dan tegen de kruike-zak dompte, en de boomtakken in de orkaan, zoas vannacht, krakend knapten, kon ze zich door ’t geneurie van *r eigen adem in slaap laten wiegen.

Nog terwijl ’t kamertje tegen 't gejoel van de wind in-jodelde, 't meisje met zwarte Piet achter zich an langs de omgevallen stoel met de poppen ravotte, en moeder in na-lach 'r hoesten bedwong, ging de deur open.

D’r duffelse, besneeuwde jassen hadden ze in de gang opgehangen, maar d'r haren, gretig bestoven en d'r rood-gestriemde oren glinsterden met eindeloze tintel-lovertjes in 't gesproei van de lampe-schijn.

,,Gekke duvel Y’ riep oom, en 't geschater begon opnieuw -— de waterketel sloeg 'r de maat bij, de tuit blies ’r stoomstraal tot onder de lampekap, de kachelpijp blerde as 'n draaischijf en poes, verschrikt door de besneeuwde mansschoenen zo dicht in 'r buurt, sprong as ’n eekhoorn op de antimakassar van de leunstoel ■— ,,gekke duvel, wat hei-je nou weer voor boevenstreken verzonnen ? Hahaha I . . . . Of het moeder je opgekallefaterd ? Hahaha 1 . . . . Durf-ie zo met 'r op de febriek te gaan wandelen, Koert ?”

De jongen achter 'm, met 'n door de wind en de sneeuwjacht verpaarst gezicht, dadelijk ver-knuffeld door de mollige warmte, de door z’n vochtige wimpers violet en geel uit-stralende lamp, de kneuter-pret en 't dampend gelach, dat 'm na de nieuwe dag, in hijgende övergang ont