Vuurvlindertje

’t Liep met ’m af.

Als-ie niet gek was, werd-ie ’t.

Halfwege den boomstam gaf Joep ’t op. Met ’n verhavende groen-besmeerde broek, plofte-ie in de grasbanden terug.

Dat lapten z’n ongeoefende spieren niet meer.

Maar even uitbundig van luim, tilde-ie den van plezier kraaienden kleuter van den huisbewaarder op de schouders.

De bloote voeten van ’t kind trapten z’n boord om, gleden langs z’n ooren, en zelfs bij den appelregen, die ’m ’t hoofd bombardeerde schaterde hij ’t drukst van allemaal.

En de kinders! Over mekaar heen rolden, vochten ze, de zakken, de rokjes, de voorschoten met onrijpe appels vullend. Ze joelden de spinazie-bedden in, vernielden de jonge kooltjes bij ’t geworstel om ’n verstoven appel te grabbelen, lachten, schreeuwden, hadden ’n leut, ’n pret, ’n feest, als ’r nog nooit in den stillen, triestig-stillen tuin van den blinde geweest was.

Toen, vermoeid, lei Joep languit met ze in het gras. De nieuwe vrienden, dicht om ’m heen, zetten de melktanden in de appels, beweerden, verhaalden, klommen op z’n

10 6