Vuurvlindertje

als 't van je eigen vader en moeder was, en as ze 't de jongen- m et-/’ n- p uis te ge zicht verbooi, kreeg zij 'n tik om 'r oren, zo vals dat de vlammetjes voor 'r ogen dansten ....

Jo, die 'n lelijke kou te pakken had, uren lee te hoesten en te niezen, had in die week drukke anloop. Kobus, met elke dag 'n schoon boord om, en met 'n zelfstrikker, waarmee-ie hardnekkig vocht, was 'r 's middags en 's avonds, en bleef dan zo lang mogelijk plakken. Meestal sprak-ie geen woord, bepruimde-ie amper-rokende sigaretten, omdat Friedel de lucht van z'n doorgewinterde pijp niet verdragen kon, en at-ie haar met z’n ogen op, zolang zij niet naar hem keek. Koert, die niet begreep, waarom oom ineens zo'n vrindschap voor zijn vriend Jo toonde, en benee as 'n schoothondje op hem bleef wachten, zat 's avonds bij ’t voeteneind van 't bed in de boven-slaapkamer, kreeg van Friedel kopje voor, kopje na, en als ze ’m dan met de fijne, witte hand, die nooit van 't soppen en boenen had te lijden, nooit 'n arbeidshand werd, zó as ze 't telkens weer verzorgde, over z'n hoofd streek, en 'm zei : ,,Jij bien een lieber, hartelijke kameraad voor jouw zieke vriend," kreeg-ie 'n kleur tot an z'n haren, en keek-ie de driekwart levensmoede in 't bed, die telkens opstuipte als-ie stappen op de trap hoorde, met de ogen van 'n tien jaar oudere, met vol-op-weet-van-'t-leven, aan. Soms wipte tante Toos binnen, maar heel kort, omdat ze Leent je niet alleen in huis kon laten, en die zat dan met 't gevoel of ^fr eigen familie uitgestorven was, op 'r zoon en ’r neef te wachten, en dan dacht ze met vochtige ogen, dat dat 'r voorland was, as ze over wat jaren op 'r ouwe dag an-

io3