Vuurvlindertje

kom jij ’s morgens voor vijven met je kleren en al in ’t water . . . ?”

„Hoe ken ik dat weten ?” zei-ie, te mat, om te antwoorden : ,,ik lee d’r in — meer weet 'k zellef niet . . . .”

„Da’s klessen,” redeneerde tante Toos : ,,op zo’n manier ken je ’t morgen wel, zonder da-je ’r weet van het, in je hoofd halen te gaa‘n vliegen

,,Ik ben ’r toch óók in gevallen, toen ’k me voeten wou wassen,” zee Lena : „en ’t was niks erreg.”

„Jóu wordt niks gevraagd !” gromde tante : „an jou was niks verbeurd geweest I De vissen in 't w^rater hadden je alleen om je streken niet gelust .... Maar Jo is ’n beste jongen, in wie z^;n schaduw jij niet ken staan . . . .”

„O, jij zeker wel ?” zei ’t brutale nest : „ik trek me toch niks van je grote mond an I”

Toen tante die leeftijd had, gaf ze nog wijzere en nóg, van ouweren geleerde, schandelijker antwoorden, maar dat was ze vergeten, en ze had ’t evenmin onthouen, dat de grote mensen om ’r heen om zulke kinderuitvallen konden brullen van ’t lachen.

„As je nog één woord zeit I” vlamde ze op, en ’t dreigement, dat ’t meisje van ’r kende, groeide in ’r hand.

„As je nog één woord zeit, püh, püh 1” herhaalde Leentje, op veiliger afstand.

„Ik heb zo’n pijn in me hoofd, en jullie maken zo’n herrie,” klaagde Jo.

Toen was tante Toos de wijste. Ze stopte ’tdek, waarvan ze elk gaatje, ieder onvertogenheidje op- « lette, om de schouders van de lummel met de

101