Het zevende gebod

11

De jonge pastoor. Blind ? Dat heb ’k nooit geweten.

Gaaike. Niemand weet ’t — alleen hij — de dokter — en ik. Ik werd naar ’t gasthuis gebracht — heel voorzichtig — dat weet je wèl — en vóór de operatie bediend. Ze hadden me niets gezegd van ’t kind. Natuurlijk niet. Dagen lag ik op sterven, dood-zwak, zonder kracht. Op een nacht dachten ze dat ’t afliep, werd hij geroepen. En hij klaagde verschrikkelijk, snikte ’t uit, vroeg om vergiffenis vóór dat ’k stierf — ’t was alles zijn schuld geweest van Lientje — van Samuel — van mezelf.. .

De jonge pastoor. Zijn schuld?

Gaaike. ... ’t Ging me voorbij — Ik was zoo zwak — had zoo’n behoefte aan rust — rust — en ’k stierf niet — sterkte aan — werd weer gezond — èn voorbereid — langzaam voorbereid op den dood van m’n jongen. Eerst zeien ze dat-ie ziek was, bad ik dagen en dagen. M’n kerkboek en m’n rozenkrans kwamen m’n handen niet uit. En toen ... Thuis was alles ’t zelfde, ’t Wiegje en ⁷t andere hadden ze weggehaald. Peter was niet van de vloer — moeder wipte elk oogenblik over — jij schreef dikwijls en hartelijk . ..

De jonge pastoor. En ?