Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

8

Jcijken naar 't bord met ’t Oostelijk Halfrond — de gele plek van Azië — de rose van Europa — de paarse van Affrika,.. En die grijze saus was ét Indische Oceaan... En dat gele kluitje Australië... Australië... Je most ’t maar alles kennen... Alles...

„Hoe heet u, meissie?” ...

Nou keek de juffrouw met den keisteen bij 't bord V door ’r brilleglazen an ... Ook bijziend — net as zij...

„Hoe ik hiet ?... Ik hen de tante van me nichie Stien ...” „Ik vraag u hoe ü hiet, juffrouw.../' zei de juffrouw, nijdigjes, en de vettige ovalen van V bril glimmerden met dof-paarsen aanslag of 'r zoo pas tegen geademd was en de adem-damp nog geen tijd had gekregen weg te kringelen. Leek ’t glas van ⁹1 spionnetjes boven ’t bloemenrek as de motregen 'r z’n spikkeltjes tegen sloeg. Most van de week is 'n beurt hebben. Met die stoffige wind was ’t niks met de ruiten gedaan. Zoo schoon — zoo allemaal smurrie. En èlle'ken morgen op kozijn kruipen met de spons en de zeemeleer en de potten na binnen halen — d*r viel nog zooveel in ’t huishouen te doen...

„As ik u nou nog is mot vragen hoe u hiet, juffrouw Anna Hendrika Vermeer,” snauwde de aardrijkskundige juffrouw — en ’r brilleglazen zwollen op as melk-an-de-kook — angstig wier je ^Jr van — de asem plofte van schrik uit je mond of de wind op de schoorsteen sting... „as u je naam niét wil noemen, juffrouw Anna Hendrika Vermeer — ken u ’n uur nablijven as Stien van de week en zal ik u verzoeken op de achterste bank plaats te nemen..

„Ik hiet,” praatte ze met log-zware lippen na: „ik hiet Anna Hendrika Vermeer ...”

„Nou dan opletten hoor en niet met zoo’n bolle rug zitten en niet zoo snurken door je neus...”

„Da’s de thee, juffrouw, die Tc warrem hou voor me broer Frans as-ie van z’n avondkantoor komt... Hoor u maar... Rrrrrr... Rrrrrr..

„En as den Kuu zeven is hóéveel is dan Kuu in ’t kwedraat... Nou dan..

„Da’s negen en veertig, juffrouw,” zee Stien — goddank — zonder 'r beurt af te wachten — haar hadden ze net zoo goed