Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

7

zonder-opstand, ’r gedoe zonder opvlammende, afwijkende vreugde, voelde ze zich tegenover ’t nichtje met ’r allegebra, ’r kuu in ’t kwedraat en ’r cirkels-om-de-aarde as niemand, as ’n ding-van-niks, as *n huismeubel uit den tijd en met den houtwurm 'r in. .. De oogen van zoo’n kind, as ’t voor zich uit zat te staren met ingehouden verwijt, omdat ’r geen mensch was, om ’r bij ’r huiswerk te helpen, as vader ’r niet was — die groote oogen in ’t bleeke gezichtje, zeien genoeg...

't Taschje met de boeken en den netjes-gekaften atlas met ’t blauw-omrand etiket droeg ze ’f, bordes van de Hoogere-burger-school op. Tree voor tree, voorzichtig om de vracht niet in de modderplassen te laten kieperen ... Zwaar, zwaar as ’t woog... Lood leek d'r in te zitten... Je zweette d'r van... Je hijgde en snoef of je op ⁹n zomerschen dag de meubelen in de was zette en je ’n ongeluk wreef om ze glimmend te krijgen... Nou de lange gang met de wit-gekalkte muren en de gele deuren door... En de trap op en nog 'n trap ... Was me ’n klim op je jaren met je last van bronchitis... En wat ’n spektakel van al de schoenen en laarzen op de trej en ! Klots ... Klots-klots ... Klots-klots-klots ... En nog ’n trap... Of d’r geen eind an kwam...

„Nou dan meissies,” zei de juffrouw en met ’n bonk krijt zoo groot as ’n keisteen beklopte ze ’t zwarte bord dat de kalk-spaanders en schilfers rondspoten of de stukadoor ’t plafond in de voorkamer bij de groote schoonmaak onder handen had: „... nou dan !”

Meteen wier ’t stil. Je hoorde enkel ^?t geblaas van ⁹t theewater in den hoek en ’t gerikketik van hangklokkie. Plezierig, hoor, as je zoo zat met je boeken voor je op den lessenaar en je natte voeten op den richel benee ... Erreg, erreg plezierig... Net visite... Daar zat Stannetje, die Stien ’s morgens kwam anhalen, Stannetje met 'r lange, blonde vlecht en ’r bloedkoralen oorknoppies — en daar Fie met ’r kort-geknipt jongenshaar — en daar Trees, de dikke, die al lange rokken droeg en zoo slordig met ’r handwerk was... En daar — maar die kende ze niet — meer vriendinnen van Stien kwammen niet over huis... Plezierig, hoor... En dat ze allemaal zoo zoet zatten te