Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

28

„Dirrek, die is z’n brood gaan eten!” zei de jongen, waarvan ze den naa|n niet wisten.

„...Dan klim ik d’r in,” pochte Dirk: „en as ’k boven ben, generaal, zal ’k je wijzen waar de vijand is...”

„Da’s goed,” zei Guus, kalm en wijs: „... dan zullen wij ze wel nazetten ...”

„In orde, generaal...”

Om z’n handen vrij te maken hing-ie ’t koord met de vlag op z’n rug, maar ’t lukte zoo dadelijk niet bij de eerste sporten van de ijzeren ladder te komen. Guus en Jo moesten ’m ’n zetje geven tot-ie de onderste tree te pakken had. Toen werd 't ’n gejuich en hoera-geroep, ’n geschreeuw en gewuif, haast nog sterker dan bij den veldslag van dien morgen.

„Let je op, dat ’r geen diender komt,” riep Dirk al op de zevende sport, en om ze te toonen hoe sterk-ie was en wat voor gymnastiek-ie al kon, liet-ie zich an een hand heen en weer bengelen, en met dè andere zwaaide-ie den steek met de oranje-kwast.

„Dirrek, mot je vallen!” riep Treesje, die ’t al verschrikkelijk vond.

„Hij ken niet vallen, kind,” zei Guus-met-het-geweer: „hij klautert ommers i n de paal!”

Gelijk had-ie. Zoo als Dirk zich nu in den koker, tusschen de mekaar schragende spijlers op werkte, most-ie wel met de armen ’t lenig jongenslichaam met rukken omhoog sjorren, omdat de beenen te klein waren voor de op mansbeenen berekende sporten, maar als-ie uitglee — en dat dee-ie niet: hij klom zoo glad as 'n aap — bleef-ie vanzelf haken in de kruisende schoren van de tunnel met haar binten en paralelograms. Toch werden de kinders danig stil. Jet, Trees en Mar iet je knipperden met de oogen. Jo had z’n trompet in de kiezels laten vallen en Jan-van-de-trom keek schuw of er geen smeris in de buurt verscheen.

„Jessüüüüs,” praatte Guus, paf van bewondering: „... nou is-ie al hooger as de tweede verdieping van ’t koffiehuis... Jessüüüüs..

„Dirrek!... Dirrek!” schreeuwde Wim-met-den-bandelier dan, en de modderhandjes hield-ie als ’n scheepsroeper voor den mond:    .. Dirrek!”