Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

19

gladheid der ruiten geen houvast-vindend, of bepiekte dol-angstig ’t glas met de kleingele snavels. Toen kwam ’t broertje van ’t kindje ’r bij, dapper maar toch ook niet zoo brani om ’t muschje te grijpen. Die maakte listig *n kom van z’n handen en mikte en snapte de musch, ’r met de gordijnen aandrukkend tegen de ruit en liet ^fr weer los, omdat *t gefladder veel aardiger stond, ’t Werd ’n spelletje van uren, plezierig en nieuw. Je klopte nijdig om ze te wenken ’t dier niet te martelen. Maar meer kon je niet. Want 'n steeg is 'n steegje. Krijg je 't met de kinders te kwaad, dan doen de grooten weerbarstig...

Moeder kwam eindelijk thuis en mepte ze links en rechts om ’t gefrunnek aan de pas gestreken gordijnen en wierp de half-dooie musch uit ’t raam. En de poes, bij de hand, schoot toe in de zon. En had 'n zeldzaam verzetje.

’t Wonder van de week is ’n reuze-aap in ’t Hotel. Daar wonen artisten van Variétés. Een-hoog logeert ’n vrouwtje, geelblond van haar, mager en bleek. Ze neemt den gedresseerden schimpansee mee naar ’r kamer. Met ’n hoogen hoed, wandelt-ie naast ’r op straat als ze gaat werken. En in de kamer beweegt-ie zich vrij. Naast de jonge vrouw op ’n stoel duwt-ie z’n snoet tegen 't glas en zit zoo rustig gedoken als ’n man in gebed, ’n Neus heeft-ie haast niet: ’t been ligt zoo diep, dat je enkel de gaten ziet en den uitspitsenden schedel en de glitterend-zwarte oogen en den mond die kan pruilen als die van ’n speenvarken en de uitstaande, haarlooze ooren. ’t Meest menschelijke zijn z’n handen met licht-bruine, knokelige vingers, ’t Zijn handen van ’n peezigen arbeider, even groot, even ruw. Legt-ie ze om 't kozijn, met ’n ring om den middenvinger, dan is-ie geen aap meer. Hij springt niet door de kamer. In niets herinnert-ie aan wat je in ’n diergaarde ziet. Kalm, bezadigd, over alles denkend, hurkt-ie in den stoel. Bij ’t blaffen van ’n hond, of ’t geroep van 'n kind, bukt-ie zich naar de diepte van *t steegje en koekeloert voorzichtig. Geeft de vrouw ’m ’n kam, dan gladt-ie geduldig de zwarte haren van z’n kuif — wascht ze ’m als-ie opstaat, dan houdt-ie zich stil als ’n kind, dat weet dat ’t zoo moet. Als-ie niet zoo leelijk was, zoo gerimpeld en breedbekkig en als-ie niet vooral daarom aap leek door de strakgespannen monsterooren,