Kiekjes

6₄

al pijn doen. Wat die kleuters nog niet eens begrijpen, kan vader razend maken. Zooals je ze rijk maken kunt, als je hun kind goed doet. Nog niet eens met de handen. Met het oog al. ’n Koozend knikje. Met de tong al. ’n Week woordje.

Twee hoog, ’n sappelaar. Met ’n vrouw, ’n reuze-sappelaarster. En één en ’n half dozijn, voor wie hij sappelde en zij reuze-sappelde.

De vonk viel. Voor acht jaar. Uit ’t oog van de uiteiste-best-doenster op ’t vijf-jarig-jong van de reuze-sappelaarster. Omdat het ’t zes-zeggend-zusje van één hoog in ’t spel geschopt had. Toen had ze haar hand opgenomen. En toen nam moedertje van twee-hoog ’t op voor haar jong. En vader voor moeder. Woede laaide vuur en vlam. Twee hoog spoot stroomen veclit-straal uit. Uren achtereen raasden de elementen tegen elkaar. Buren werden aangetast. Er werd gepompt aan den overkant. De heele sympathie van één- en van-twee-hoog werd in de asch gelegd. De heele binnen-boel van het hart brandde uit. Al wat jaren wederdienst hadden opgebouwd, in leed en lief, op feest en treur, bij geboorte en dood, voor kraam en lawaaje, ’t ging alles reddeloos verloren. Jaren bleef ’t smeulen. Vuur één-hoog. ’t Water gereed, twee hoog.

Brand! Brand!

Op de Joden-breestraat.

De akeligste kreet op aarde. Dien moeten de zielen slaken, die ter helle varen.

Brand! brand!

Huis spuwt vuur. In starre kou. Vlammen vechten met de vorst. Straffe wind hitst den rooden duivel aan. Gloeiende golven klotsen tegen ’t doffe strand van den avond-hemel. Daar vliegen de vuurgeesten aan. Blinkende mannen in moed-manie. Ze plaatsen hun Jacobs-ladders. De brand-commandant beveelt „vuur!” tegen ’t vuur. Salvo’s water brullen los. De vlammen betalen terug met vonken-blced. Drie huizen dreigen te vergaan. Eén is al wrak. ’n Tweede kookt op ’n vuur-klip. Kapitalen smelten. Rijkdom vergaat. De armen hebben de angst en het gevaar.

„Niemand door!” zegt politie.

„’n Mieren-muur van mer.schen. Staart naar ’t water en vuur op de Joden-breestraat.