Kiekjes

52

„Groe-ne-swaa-ne,-wit-te-swaa-ne-wie-gaat-mee-naar-Enge-

land-vaare?”

Zéélek zingt z’n zwanen te koop. Onderdewijl hij z’n kleumende kou klopt uit z’n klevende knuisten z’n borst over-langs onder z’n oksels.

„Hallo-allo-allo, hier, hier! Spekkie, spekkie, spekkie, voor treifc- bekkie, bekkie, bekkie, voor toome lekkie, lekkie, lekkie! Groe-ne-swaa-ne-wit-te-swaa-ne-kom-me-jul-lie-hier-en-koope-jullie-aane! Kom hier baas, kijke ken ik ook. Kijke is geen kunst, koope is lèf. Hoe langer je kijkt, hoe duurder of-ie wordt. Kijkkes, kijkkes, oei, oei, oei, spek, spek! ’n Varreke van ’n voogel! Nou baas, bie maar, vooruit, waag’n paar spie!” De baas blijft kijken en komt teffens dichter. En tast, draait, en geeft ’n hartelijken poot aan den zwane-poot. En lacht lekker tegen den zwanenbast.

„So, ouwe jonge, so, ouwe sok, bijje daor? hoe gaot ’t, ouwe jonge? lang nie gesien hè? jonge, jonge, jonge!”

„Nou baas, fijn hè? die is voor jou gebore, laat Zeelek je zegge. Maar je mot ’m niet zoo an ze poot sjokkele, anders breekt-ie ze nek. Ja, ja, ja, dat is spek hè? Wil ik je knappies vraage, maar dan mot je je knappies houwe en bieje dat ik respekt voor je krijg.”

„Dat saljij sijn, ouwe jonge. Hoe gaot ’t mit je frauw? Hèssenog zoo’n groote bek? Ouwe jonge, je bint leelijkan je entjegekomme, stakker, stumper! Nou hoor, ’t gaot je goettóór, ajuussies!” „Was is das? Was mös déér?” begint Zeelek in zich te foeteren in ’n wordende veete.

„Nou baas, koop je, of koop je niet?”

„Koope, néejóór! ik kommem alléé maor gedagsegge, stakker. Ik souem niet luste. Ik heppem in se leefe gekentóór. Muise hèttie geknabbeld. Souje niet geseg hebbe mit z’n kapsoones van se swaonehals, hè? Maor ik heppem sellefes gesien an ’n dooie rot sabbele. Jullie Joode weeten ’t wel, dat jullie geen swaone peusele.”

„Noe, das hob isj”, wakkert Zeelek z’n veete,

„Weet je niet, wie ik bin, hè, koopman?”

„Nou dan?”

„Ik bin de boschbaas van ’t Plesoentje, ajuussies!” Zwanen-zang.

En Zeelek „blijft” bijna in z’n woedende veete.