Kiekjes

4i

„Wat zei u daar?”

„Dat God geloofd is, sjatsie.”

„Noe, Minnie?” . . .

„Noe, IJkie?” . . .

Op de Joden-breestraat. Ijselijk om te zeggen Afgrijselijk om te schrijven. Maar te gruwelijk, om te zwijgen. Het Rijk weet ’t. De stad ook. De Kerk ook. Het Rabbmaat ook. Het Kerkbestuur vast. De kerkeraad vermoedelijk. Maar niemand kan, wil, mag dat doen. In ’n kelder-krot huizen in één kamer-kot: man, vrouw, zes zusters, acht opgeschoten en zeven ópschietende kinderen. Met geen draad aan ’t lijf, geen schoen aan de voeten en geen vezel op ’t hoofd. Niemand, die ’n cent verdient. In geen zeven weken al. Geen glim vuur in huis. Bij krakende kou. Te trotsch, om hand op te houden. Loopen, of ze de heele wereld hebben. De een al gezonder dan de andere. Weten niet, wat warm eten is. Lachen met ’n korst brood. Likken hun lippen lekker met kale kruimels. Donderdag zijn ze op straat gezet. In ’n barre bui. Zooals ze redden en zeilden. Met niets op, niets over. De deurwaarder met twee trawanten. Geen spier van inzicht. Geen spoor van bcgaanheid. Rauwe snuiten, ruwe knuisten. Natuurlijk ’n klont menschen-klungels er omheen. Met droog rachmoones. Maar geen zier verzet. Vlagen vol raad, maar geen vleugje daad. Praats ’n heel pak, maar handen in den zak. Zielige menschen! Blijven kijven, zoolang er wat te betreuren valt, loopen weg, als geven aan de beurt is. Man, vrouw, zes zusters, vijftien kinderen in woedend weer op straat gezet. De heele Breestraat loopt er van over. Allemaal warm-hartigen, maar niet één barmhartig. Ieder wil dol-graag een kind innemen. Maar de een kwezelt den ander toe „gekheid, dat mag ik me niet permeteeren in zoo’n dure tijd ... als de tijd ’n pietsie anders was gewees, weet-ik-veel, had ik ja ge-zeg „vooruit”, maar nou, Godbetert” . . . „Nou, ga naar ’t Rabbenaat!” raad-selt één uit de klont. „Ja, ’t Rabbenaat! ’t Rabbenaat kèn d'r niks an doen”, raaskalt één van de ach-