Kiekjes

29

Hij sloft mee met diender. Over de Joden-Breestraat. Kijken ze ’m allemaal na. Loopen ’n paar mee.

„Fijs, je bokkes worre afgekeurd.D’rgaatpeetereleum over, ai!”

Fijs sloft met diender Lazarus-steeg door. Praat natuurlijk niks dan hardop. „Nee, die harde deugt niet, over m’n einde zal ik zoo niet deuge en mijn kindere zoo niet deuge as die harde niet deuge, nöh, noe, doch, die harde deuge niet, nou vraag ik jou” vraagt-ie aan niemand.

Voor ’t beroo.

„Zoo, Fijs, neem dat kissie maar mee naar bove!”

„Nee, döh, nöh, öh, die harde kenne in mijn kop niet in.”

„Veertien, Fijs!”

Voor ’t éérst in z’n leven gaapte z’n mond, zonder wat te zeggen.

De commissaris nam twee. Drie rechercheurs ieder één. Vier brigadiers ieder één. Zes agenten samen vier. En ’n werkvrouw één.

’t Beroo had ’m harde-handig aangepakt.

Ik zeg: ’n belooning voor de zichtbare nesjomme van den harde-man.

’t Leven lijkt hard. Maar Koddesjborrege maakt ’t zacht.

VI.

IN-WIJDING.

De hemel mist wat. ’n Wolk of zoo. Daarom mist het op de aarde. Erg op de Joden-breestraat. Twee stegen worden vermist. Met de heele bemanning. Alles spartelt in de wolken. Karren zwemmen in diepe, witte lucht. Schragen spoelen in dompigen damp. Planken drijven in nat-naren nevel. Schimmen schuiven rond met rookenden adem. Spoken ijlen in schichtigen schaduw. Uit de zee van onzichtbaarheid stijgen kelen uit. Van zwalkende schepsels, die om brood roepen. Aan allerhanden kant. Met wasemende stem. En gesluierde gebaren. Die grijpen en geven. Men handelt in mist. Men kwanselt op den tast. Geld voor waar. ’t Geld is goed. De waar hoopt het te zijn.

Vanmiddag mist. Vanavond Channeke. Dat moet zoo. Eens hing er zoo’n zware mist over ’t Jodendom. En Channeke maakte licht.