Kiekjes

28

Maar ’t vrouwtje had ’t kindje verlok-lonkt. En ’t kindje wipt over. Fijs is verhard. Kijkt niet verdrietig. Kijft niet vertreiterd. Maar roept door. „Harde! harde! mooie harde.”

En ’t kindje koopt. Zes. En ’t kindje betaalt. Zes. En ’t kindje loopt ’m met stapjes voorbij. Zes. En ’t kindje laat ’m zien, wat ze gekocht heeft. Zes. Maar op den hoek ligt modder, voor zes. En ’t kindje glijdt uit en met haar vallen, zes. En ze zijn plat-getrapt in ’n seconde of zes. En ’t kindje huilt traantjes, minstens zes. Niet over ’t geschaafd beentje. Niet over ’t be-modderd broekje. Niet over ’t bloedig mondje. Maar over de harde, zes.

Harde!

Fijs wordt zacht. Helpt ’t kindje op. Veegt ’t af met z’n rood zakdoek al roepend „harde”. Veegt ’t bemodderd broekje, ’n veeg of zes. Dempt ’t bloedig mondje, ’n demp of zes. Aait ’t geschaafde beentje, ’n aai of zes. Maar ’t kindje huilt.

„Heb je pijn? Waar dan? Daar? Harde, mooie harde! ’t Is al over! Harde! Wees nou maar stil! harde!”

„Ai, ai, mijn harde!” roept ’t kindje met ’n snik of zes.

„Hou je mond, kom hier! Harde, mooie harde! Daar!”

Fijs pakt zes „harden” in ’n stuk toetgrauw. Wikkelt ze in en om. „Daar, ga nou gauw naar huis, harde, mooie harde! Heb je nou geen pijn meer? Harde! Blijf gezond, loop nou niet zoo hard, anders val je Godbewaart weer. Harde!”

De nesjomme heb ik gezien van die harde, van Fijs. Zes bokkes voor niets gegeven, aan ’n Joden-kindje, dat zes harde bij ’n ander had gekocht en hem nog had getreiterd.

„Fijs, mee, naar ’t beroo!”

„Harde! Wat mot u meneer, ik heb doch niks gedaan. Harde mooie harde.”

„Vooruit, Fijs, mee!” En streng neemt ’m de bewaarder van de Joden-Breestraat-orde in z’n schouder.

„Heb ik ’n bekeuring? Harde! mooie harde! Voor wat? Ja, ja, ik ga al mee. Sjimjisjmereine, wat heb ik dan gedaan? Harde!”

„Jij niks, Fijs, maar je bokkes motte naar ’t beroo!”

„M’n bokkes? Zijn die dan niet goed? Noe, kinder? Harde! mooie harde! Goed, ik ga mee, daar mot ik toch m’n gijn van hebbe. Harde!”