Kiekjes

i6

„Stuk saggerijn, stik nou eeeffe in de huil. Nee — je kraag niks, nietes! Jèn, neem jij dat rompu dan eeffe an je klaaauw, hij schreeuwt z’n aage ’n ongeluk om ’n stukkie pééjr. Hou je bakkes nou, stuk mesijrre. Je hèt toch pas van je faoder 'n klussie biejr magge uitsuipe en temet gao je toch wéér mee, asse me in de Jodchoek sssijn. Nou dan, hou dan nou je vulles-waofel dich. Nééj, je kraag niet, al krij je sebiet ’n beroerte!” Jan, der eega gade, geeft z’n Jantje ’n por, dat-ie van de wereld denkt te moeten. Hij koopt peren, ooser als-ie weet waarom. Z’n stompje sigaar is verbeten en druppelt bruine jenever langs z’n mummelende lip. Z’n bruin-gewroete bonken grijpen peren aan. Eén heeft-ie aangebeten met mond en neus tegelijk. De sappende maagie vermorzelt z’n vloek aan z’n Jantje.

„Faoder, ik ook ’n stukkie!”

„St . . . k!”

„Maagie, sappede méagie . . . maagie . . . hier is maagie . . . maaaagie . . . Hakkie . . . addesjim, waar is Hakkie . . . Hakkie!!” „Koopman, pak an, ses-en-twunteg spie! Nou dan . . . nou, pak dan an . . . wat sei je me nou fan die Jood? . . .”

„Eérs m’n Hakkie . . . Hakkie ! ! waar is-ie . . .? Hakkie . . . gaan jullie toch eve op zij . . . anstons zal ik ’t geld wel beure, ’t Komt wel goed —addesjim, m’n Hakkie . . . Hakkie ! !”

De Pereboom zoekt z’n vrucht. De wereld is vergaan, de zon is weg, de menschen zijn dood, de lucht is gevallen. Z’n Hakkie.

Als Hakkie er weer is, wordt de wereld weer geschapen.

’t Duurt seconden, minuten. Maupie’s brein vergokt.

„Daor is-ie al, maok je niet so ’t sappel, man . . . daor!” „Wa-dan?”

„Daor ... hij staot baa me Jèntje, daor . . .!”

Hakkie had Jantje ontdekt.

’n Stukje van z’n maagie, van vader gekregen . .. an snotterend Jantje begiftigd . . .

„Mot je niet zo huile, lekke hè? da’s mijn faade . . . wa is jou faade dan?” . . .

En Hakkie, trots op z’n allemachtig vadertje, voedert Jantje met stukjes peer en troost.

De hemel glimlacht boven alles uit.