Kiekjes

12

Hij staart zicht-loos naar ’n handgift van ’n voet en luistertdoof naar naderende schoenen. Dus Joden-hoek. Dus Christendrukte. |& Hij zwaait „de Bisschop” uit; ’n erfgenaam van ’t Nieuwe Testament. Zóó zal hij Zondag celebreeren, den dag des Heeren. Hij heeft ’n glaasje opgeheven ter eere van Golgotha en vanaf dit moment loopt ’m zelfs ’n hond uit den weg. Hij wordt ’n dolle stier, ’n vies zwijn, ’n luizige aap, ’n jakkes stink-dier. Hij heeft z’n Zondagsche pakkie aan ter eere van de goot. Hij lalt z’n heil-lied in de modder en liedert z’n Hosanna in ’n . . . bak. Straks wordt-ie door vier agenten over de straat gedweild en jankt-ie z’n afscheid aan den dag des Heeren in de nor. Zondag? Of Zonde-dag? Zie je dat óóit van den gemeensten Jood op Sjabbes?

Plak! Z’n voet staat op de bank! Mannetje ziet ’m niet. Staart nog in ’t zichtelooze.

„Hé, Jóód, maf je?”

Schoenen-glanzert je valt uit z’n mijmer. Salueert met z’n borstel, nikt, bukt, buigt.

„S . . . sèg Je-je . . . Jood ... nè . . . netjes . . . hoor!” Z’n tong verdubbelt zich, lof den Heer!

Mannetje hoort niets en werkt z’n handgift in ’t zweet.

„Mo . . . móó . . . sie . . . mit ’t la . . . lappie na, hoo . . . hóórr?” Moosie hoort niets van den lap. Misschien denkt-ie, „voor ’n stuiver mag die zuiplap me voor ’t lappie hou we.”

„Só Mo . . . móósie, nou m’n andere fl . . . fle . . . flerk, doe je je best ... Sa . . . Sampie!”

En Sampie doet z’n best. Want ’t is z’n handgift. Misschien denkt-ie: „an ’n handgif van ’n sjikkerlap is mazzel-en-brooge •— daar ken je ’n gewwere mee betalen.”

De beide voetstukken van den Bacchant zijn gepoetst.

Mannetje buigt zich weer recht.

Hij ziet niets meer. Hij is klaar. Hij is klaar met smeren en die sjikkerlap heeft ’m gesmeerd. Z’n handgift is weg. Z’n werk was vervloekt. Ginds staat de Zondag-maniak te gorgelen van ’n jenever-lach.

Rang!!

Raak. ’n Jehoede heeft ’t gezien. De kink heeft ’m nuchter gehamerd.

„Betale, vrotter hourek, betale zal je die man of ik pel je as ’n garnaal, zwijnjak!