Bloemlezing uit zijn werk

En Jozef verwijderde zich. Al die jaren had hij zijn uiterlijk verwaarloosd. Die gevangen is, is een gestrafte door God. Dat is een treurende, dat is een owijl! En al was hij meer dan de andere gevangenen, al mocht hij zich beter kleeden en zijn uiterlijk verzorgen, hij had het niet gedaan. Zijn hart verbood hem anders te zijn, dan de gevangenen om hem heen. Maar nu ... nu ... ja, hij had den lakeien gezegd, dat hij zich anders wilde vertoonen, omdat hij voor den koning komen moest. Maar dat was de hoofdreden niet. God had hem vandaag verlost! God had zijn straf doen eindigen. Dan was hij nu geen treurende meer. Zijn baard en hoofdhaar mocht hij nu laten knippen. Weg, dat grove pak, die zak om zijn lendelen? En hij trok weer zijn kleeren aan, die hij in zijn goede dagen in Po-tifars huis gedragen had en die daar in dat andere vertrek al die jaren lagen opgeborgen.

En toen Jozef zich weer aan de lakeien van de koning vertoonde, staarden deze hem even met wijd-open oogen aan. Welk een pracht-verschijning die Hebreer daar. Ze voelden zich opeens door een machtig gevoel van eerbied aangegrepen en onwillekeurig bogen ze hun hoofden voor dezen jongen vreemdeling...

Eenige oogenbükken later ontsloten zich de deuren van de troonzaal voor het kind van Jakob!

Daar stond Jozef dan opeens voor den machtigsten koning der gansche wereld.

Vanuit de diepte der duisternis was hij plotseling tot de hoogte van het verblindend licht gestegen. Daar op den hemel-mooien troon zat de koning voor wien de wereld beefde. En aan weerszijden van den troon stonden de wijzen van Egypte geschaard. Jozefs hart stond bijna stil, toen hij dien aardschen hemel betrad. Aan den ingang van de zaal bleef hij roerloos met gebogen hoofd staan. Men zag niet hoe zijn lippen zich bewogen. Nog veel minder hoorde men, wat die lippen fluisterden. Het was de lofzegging over de majesteit.

״Geloofd zijt Gij, o, Eeuwige Koning van de wereld, Die gegeven heeft van Zijn eer aan iemand van vleesch en bloed!" # # *

II