Zichronot - Herinneringen

Heer te vergeven had. De brief had op het schoolbord gestaan en was volgens de regelen der kunst overgeschreven. Maar dat mocht niet hinderen. Voordat wij daarmee begonnen kwamen de kinderen die een versje mochten opzeggen aan de beurt. Men ging dan op zijn stoel staan en zei:

Is Rousch Haschono of Nieuwjaar weder daar Dan is het een tijd van groot gewicht En boetedoening is dan plicht Voor al hetgeen dat zondig waar In ons doen het hele jaar.

Daarom zei God: breng ten gehoor Een fors geluid op de schoufoor Want daarom is het dat die dag Joum Teroe’oh heten mag.

Men bidt dan God Om heilvol lot Om gezondheid, ruim gewin Want het is ook joum hadin

Op die dag mijn Pa en Moe Voeg ik U slechts eenvoudig toe:

Leschonoh touwoh tikkoseiwoe.

Ik hoop dat God U zal bewaken En U gelukkig maken.

Ik herinner mij, wat onze school betreft, een Joodse meester, Michie Polak, die niet voldoende bevoegdheid had om op school les te geven, maar toch wel knap genoeg heette te zijn voor in de laagste klassen. Onze school werd nu en dan bezocht door schoolopzieners. We moesten dan allemaal mooi opzitten, pootjes geven, maar het Joodse meestertje, dat immers niet bevoegd was, werd zo lang in een kast gestopt, wat de achting voor hem niet verhoogde. En toch: voor de taak die hij vervulde was hij geknipt.

De beginselen van Frans werden vroeger op alle lagere scholen geleerd, maar Duits en Engels alleen tegen extra betaling. Wij kregen in deze vakken privaatles van mijnheer Pakkedrager, een leraar in de moderne talen aan het Seminarium. En dat gebeurde thuis.

29