Brieven uit Jeruzalem

in den laatsten oorlog, zoo door de Turken, zoo door de Engelschen. De minaret is afgeschoten. Een deel van het dak in puin. Maar men herstelt weer.

Bij de moskee, hoog op den heuvel gelegen, stijgen wij af. Want Adil Effendi kent den sjeikh, die de moskee bewaart. Zeker zal hij ons de moskee nu laten zien. En ook het graf van den profeet Samuël, dat anders ongaarne aan ongeloovigen wordt getoond. De waarde sjeikh komt ons reeds tegemoet. „Mijn vriend”, zegt Adil Effendi: „spreek nu geen Arabisch ... hij zal u niet achten... Fransch of Engelsch kunnen wij spreken met zooveel fouten als wij maar willen. Hij verstaat het niet. Hij zal ons achten”. Adil verzekert nu den waarden sjeikh, dat ik de eigenaar ben van de grootste courant, die ooit in Holland is vertoond. Ook zou zonder mij de Jeruzalemsche rechtsschool allang te gronde zijn gegaan. Hij verzekert mij, dat deze sjeikh een groote sjeikh is. Van eene beroemde Jeruzalemsche familie. Maar hij spreekt een tikje los en een tikje slordig. Want een sjeikh is toch maar altijd min of meer een schnorrer. En hij, Adil Effendi is wel geen Husseini, geen Danidi en geen Naschischibi. Maar zijn vader was toch een rijk man. En hij heeft aandeel in land, in huizen, in paarden en in stallen. Maar het ezeltje is gehuurd. Wij mogen nu het graf van den profeet zien. Een tombe met groen laken bekleed in een leege, bleeke, hal. Wij krijgen ook een kopje koffie.

VII.

Dan gaan wij naar het platte dak. Wij zien het uitzicht, wonderbaar. Wij zien den heuvel van Ramallah, waar de Christenen wonen. En het dorpje Bêth Hanïna,

63