Pathologieën

altijd alleen met zijnen vader leefde, omdat hij niemand anders liefhad. Maar Johan had wel over luide en lichte feestelijkheden gelezen, en over de vreugde en het verdriet daarvan. Terwijl hij zich nu met zacht van violen geurend water verzorgde, dacht hij: ״ik ga naar een feest... mijn hart klopt... en ik ben verheugd."

Hij bezorgde nog de blanke gaafheid van zijne handen, want hij wist, dat zijne handen altijd zuiver verzorgd moesten zijn, omdat hij anders afkeerig van zich-zelven werd. Verder legde hij de blonde vouwen van zijn haar goed in orde.

Johan gevoelde zich op eene zeldzame wijze zeer gelukkig en sterk. Hij dacht: ״hier is dat mogelijk, in den vreemde zonder vader." Maar hij gevoelde aan zijn hart, dat hij beter was geworden, en hij verheugde zich er op, dat hij de donkere bijzondere oogen van den blinde zou zien, en dat hij René Richell zou kennen, die een kunstenaar was, die slechter was dan de duivel en zoo onvoorzichtig als een kind.

8.

Johan kwam van een donkere gang af. Toen hij dus de deur van de lichte kamer opende trilden zijne oogen van licht, zoodat hij ze één oogenblik dichtdeed, duizelig in licht-gele duisternis. Mevrouw was niet in die kamer. Johan begroette toen den blinden voor den tweeden maal en René Richell voor het eerst in zijn leven. Hij vroeg of hij hen in een aangenaam of belangrijk gesprek stoorde.

״O, neen," zei Richell: ״er zijn geene aangename of belangrijke gesprekken .. . wij vervelen elkander, omdat dit veel gezelliger is, dan wanneer wij ons ieder apart vervelen ... wij gaan dadelijk eten."

Johan begreep niet even snel, wat de schilder snel zeide, toen hij erover nadacht, begreep hij, dat het onzinnig was, waarvoor hij geen enkele reden zag.

Nadat mevrouw was binnengekomen, begon de maaltijd.

Johan was zwijgend. Hij was er aan gewend, dat men hem met beleefde onderscheiding behandelde, en daarom hinderde hem de wijze van spreken en handelen van Richell. Na zijne sterkte van zoo even gevoelde Johan zich nu juist gebroken en diep-ongelukkig. Hij dacht met hartstochtelijk verlangen aan hun verlaten huis, en aan zijnen diepbeminden vader, die hij zoo ongelukkig had gemaakt. In zijnen ongelukkigen toestand miste Johan alle kunstvolle voor

86