Pathologieën

een spoortrein in de bovenbouw van de brug, en die reed zonder hoorbaar geluid langzaam voort.

15.

Het rijtuig van Johan stond voor de voordeur van hun huis. Het was een zeer bijzonder rijtuig van vorm, dat Johan in gelukkige dagen van zijnen vader ten geschenke gekregen had. Het had geene twee deuren aan de twee zijkanten, maar eene deur van achteren met een valbare ruit daarin. Aan de twee zijden waren ramen, maar van voren niet, zoodat men nooit de ruggen zag van den man, die stuurde en van den jongen man, die dan roerloos naast hem zat. Gedurende de dagen van hun ongeluk had Johan het rijtuig, dat in Holland eenig was, nooit meer gebruikt. Nu het voorstond verzamelde een menigte menschen zich erom heen.

Johan was boven in zijne kamer en zijn vader was ook in zijn huis. Tot het laatste oogenblik hoopte Johan op hem, maar zijn vader bleef onbewogen weg. De oogen van Johan brandden rood en fel, zijne handen beefden breekbaar. Maar hij kon niet uitsnikken omdat er menschen rondom zijn zeer bijzonder rijtuigje stonden geschoold.

Hij liep toen snel door het donkere trappenhuis, door de witte portalen, en langs de oude klok, in zijn rijtuig, dat ruischend wegreed. Hij dacht met bitterheid in hart en ziel: ״al die menschen benijden mij, omdat zij denken, dat ik gelukkig ben, omdat ik geld en goed heb. En zij moesten maar eens goed weten, hoe ellendig en verstooten ik mijnen vader verlaat, dien ik boven alle verlangens liefhad."

In zijn kostelijk rijtuig reed Johan langs den landweg, die met den Zondag vol volk was. Hij moest zijne oogen zeer beheerschen om niet te breken, en iedereen keek toen juist naar hem, omdat zijn vreemd gevormd rijtuig eene zeldzame verschijning was.

16.

In den spoortrein reisde Johan op dien dag niet alleen, en daar was hij verheugd over, omdat hij zijne brandende, brekelijke oogen nu beheerschen zou, en niet met een stukgeweend gezicht in den vreemde aankomen.

73