Pathologieën

wiekjes weg in de duisternis tusschen de boomen en hun huis.

״Een vogel," dacht Johan, ״een vogel, nu wordt het binnenkort lente."

Hij ging toen aan zijne werkzaamheden beginnen, maar later in den avond schreef Johan, sidderend van genot, eene bladzijde proza over den vogel, die gefloten had en toen weggevlogen was. Nadat zijn zelfgenot was bedaard geworden dacht hij: ״wanneer ik vader schrijf, dat ik mijn gevoel, dat hij zoo verdorven vindt, gedurende langen tijd niet heb bemerkt, zou dan eene herhaling van ons vroegere leven niet meer mogelijk zijn? Wij leven zoo ongelukkig. Ook kan ik vader beloven, dat ik dadelijk en voorgoed uit dit huis zal gaan, wanneer ik bemerk, dat mijn ellendig gevoel niet van voorbijgeganen, maar van voortdurend wederkeerenden aard is."

Maar later schreef Johan dit aan zijnen vader toch niet, omdat hij vreesde, dat zijn vader zijn verzoek niet zou willen toestaan, en dat dit hem nog meer leed zou doen.

16.

Gedurende de Paaschvacantie gevoelde Johan zijne verlatenheid diep en ellendig. Het verlangen naar zijnen ongelukkigen vader werd in die leeggemaakte dagen zoo boven alles sterk, dat hij niet in hun huis en in hun stad kon blijven, maar dikwijls zonder doel geheele dagen doorbracht in vreemde steden, waar hij niemand kende.

Johan kwam toen ineens tot het inzicht, dat hij dat niet kon doen. Want het was mogelijk, dat zijn vader bemerkte, dat hij eenen geheelen dag van hunne woning wegwas, en dat zijn vader dan in al zijne ellende, nog bang was voor Johan, waar hij die dagen bleef.

Dus bleef Johan in zijne kamers in hun huis, koortsig van ellende met verlangen.

61