Pathologieën

bijzonder het ooit wagen zoudt aan je gevoel toe te geven op eene onbeheerschte wijze, dan ben je verloren. Jou gevoelsleven is onduldbaar, meen dus niet, Hans, dat het geduld zal worden.

Je ziet, hoe ik zelf tegen je op moet treden, en dat doe ik dan ook beslist, zonder weifeling."

13.

Johan las toen dien brief tweemaal rustigweg over. Hij wist nu zeker, dat zijn vader voor altijd met hem gebroken was. Ook wist hij, dat dit voor zijnen vader een onbeschrijfelijk leed was, en het verbitterde hem, dat zijn vader, dien hij zoo diep liefhad, diep lijden moest om zijn onduldbaar gevoel. Johan vervloekte toen, dat hij leefde.

Toch was hij na den middag rustiger, dan vóór hij den brief ontvangen had.

Johan overwoog nu op welke van de drie aangegeven wijzen, hij hun leven veranderen zou. Hij wilde niet, dat zijn vader voor hem het oude huis ontruimen zou. Maar zelf trilde Johan van ontroering, wanneer hij dacht, dat hij heen zou gaan. Want hij had geen bekend mensch bij wien hij wonen kon, en verder kon hij het huis niet missen.

Toen koos Johan dus het tweede voorstel, dat zij tweeën in het huis bleven wonen, maar zóo scherp gescheiden, dat er geene enkele aanraking tusschen hen bestaanbaar was. Hij deed zoo niet, omdat hij op eene herhaling van hun vroeger leven hoopte, maar omdat Johan meende, dat op die wijze zijnen vader en hem zeiven het minste leed geschieden zou. Volgens het tweede voorstel schreef hij dus aan zijnen vader:

״Mijn beste vader, ik wil u alleen maar schrijven, dat ik het middelste voorstel van u heb aangenomen. Alles wat ik u verder zou kunnen schrijven, zou ons beiden verdriet doen. Wij zijn wel ongelukkig geworden.

Hans."

14.

Gescheiden leefden zij voort in hetzelfde huis, op eene wijze, die het oude meisje Sien in gesprekken, welke Johan van haar duldde, heidensch noemde. Zij zeide vroom, dat hun huis een heidensch

59