De sneeuw was toen ineens uit de lucht, en de lucht werd dus dun blauw, fijn bevroren, doorwaaid van drogen wind. Het vroor toen, en de sneeuw bleef lang gaaf over al die open, winderige akkervelden. Later dooide de donkere grond weer bloot, terwijl in kilte achter schuine bermen nog lang losse brokken sneeuw lagen, week en vol met gaten vervallen. Al de groeibare akkers trilden toen open, en het hart van Johan voelde, dat het lente was.
lederen dag beschreef hij hoe het klimaat was vooruitgegaan, en in welke mate de dingen met de lente mooier waren geworden.
Het schrijven van zijn proza-artikelen maakte hem gelukkig genoeg.
Maar juist in dien tijd wilde Johan beslist, dat hij zijnen vader volkomen vertrouwen zou, en het geheim verhalen.
6.
Op eenen Woensdag, toen hij dus met vollen dag van de school naar het huis reisde, dacht Johan, dat hij vandaag zijnen vader over alles wel spreken zou. Voor het eerst gevoelde hij daartegen geen angstvol verzet van zich zeiven. Hij vond het nu gemakkelijk en eenvoudig zijnen vader volmaakt te vertrouwen. Johan verwonderde zich, hoe zeer hij daar vroeger tegen had opgezien.
Den geheelen middag hield hij zich rustig, hij vond vele dingen, die hij noodig had en gebruikte in het bijzonder mooi en dat was voor Johan altijd een zeker bewijs van genoegzame rust.
Johan ging toen door het trappenhuis naar de boekenkamers van zijnen vader.
7.
״Vader," zeide hij met eene innig tevreden stem: „ik heb altijd zoo'n verlangen gehad, om u alles van mijn leven te zeggen ... ik vond het zoo verschrikkelijk, dat ik een geheim voor u had, en u hebt daar zelf óók onder geleden ... maar vroeger dan vandaag heb ik het nooit durven doen ... ik weet zelf nu niet waarom ... maar nu kom ik om het u allemaal te vertellen."
Johan vertelde toen alles, wat er gebeurd was. Zijne genegenheden voor sommige jongens, en ook zelfs eenen tijd lang voor zijnen vader.
Hij zeide, dat hij in den eersten tijd niet geweten had, welk soort gevoel dat zijne was. Later had hij het geleerd, doordat hij er dik
54