Pathologieën

15.

Toen Johan na den middagmaaltijd in zijne besloten, lampverlichte kamer was, dacht hij volkomen rustig zijne verschillende overwegingen door. Het beste was naar zijne meening, dat hij met zijnen vader maar niet over dat weinigwaardige geval sprak. Beter was dat hij dien avond zeiven naar den onderwijzer in het Fransch ging, die niet moeilijk in den omgang zou zijn, maar juist wellicht verheugd, dat Johan, die op school eenen vrij grooten invloed uitoefende, op kalme en verzoeningsgezinde wijze bij hem kwam.

Johan dacht: ״wanneer ik niet dat afwijkende gevoel had, dan kon ik Paul Mansfeld in den omgang missen, dan kon ik ook bij vader thuisblijven."

Terwijl Johan nadacht bemerkte hij goed in welke hooge mate zijn leven door zijne vreemde genegenheden werd verward en over-heerscht. Het ontstelde hem, en hij dacht: ״vader, waarom ben ik zoo, en niet anders?"

10.

Johan had thee gevraagd in een rood chineesch kopje, dat zijn vader hem had afgestaan. Sien had hem de thee gegeven.

Johan hoorde toen haar oude voeten zacht naar beneden gaan, en hij wist dat het huis nu stil bleef tot het klokkeluiden tot tien uur toe.

Toch werd er kort daarna aan de heldere bel in witte portalen beneden getrokken. Het was nog twee uur te vroeg voor den tijd van den bijgeloovigen postbode. Johan wist, dat het eenige weken geleden was, sinds hun buitenbei door eenen vreemde werd gebruikt. Hij hoorde Sien door het trappenhuis naar boven komen, en in zijne kamers.

״Hans, er is een jongen voor je."

״Heet hij Paul?"

Sien liet aan Johan een kaartje van Paul Mansfeld zien, en Johan ging naar beneden, in het witte portaal, waar de jongen op een bank bij de klok zat.

Het hart van Johan klopte afwisselend langzaam en ook snel, zijne stem was onstandvastig, die hij probeerde te matigen. Hij zocht naar woorden en hij vond ze niet, zoodat hij onaangenaam voor den jongen leek te wezen. Toen zeide Johan:

44