Pathologieën

moew, ״die is hiernaast."

Toen bewoog Paul niet in zijn koppig neerzitten. De onderwijzer stond zóó bij hem, alsof hij dien gehaten jongen opnemen en uitwerpen wilde.

„Ja," dacht Kor Koster, die zich inspande: „dat moet hij durven doen ... dan gooi ik hem met zijn hoofd tegen de banken aan."

Johan dacht snel en onbeheerscht: „Paul ben ik zeer genegen ... ik moet mij daarmee bemoeien."

7.

Toen stond Johan op, en hij toonde te willen heengaan, terwijl hij zeide, hoog en beheerscht:

„Het spijt mij wel, dat ik mij hiermee bemoeien moet, maar in lessen, waar het zóó gaat, wil ik beslist niet blijven ... ik ga naar mijn huis."

De overspanning van de klasse brak toen los in luidweg juichen en lachen. Zij vonden Van Vere toen veel flinker, dan zij gedacht hadden, dat hij was. De onderwijzer had zich van Paul afgewend, en hij zeide, wanhopig, en met een stem, die hij wilde, dat vlijmend zou zijn:

„Zoo... gaat Johan van Vere zich óók bij de kwajongens voegen?"

„Ik ga naar huis," zeide Johan.

„Als jij een aanmatigende kwajongen wilt zijn, dan moet je dat zelf weten ... ik wil je alleen maar zeggen, als je nu durft heen te gaan, dan kom je in mijne lessen niet weer terug."

„Heel goed," zeide Johan, „ik was toch van plan te vragen, van uwe lessen vrij te krijgen, en als dat niet mag, dan ga ik heelemaal hier van school af."

Toen kwam de hoofdonderwijzer binnen.

„Wat is er, Van Vere?" vroeg hij met voorbijgaan van den jongen onderwijzer, die huiverig en beschaamd was. Johan deed plotseling of hij niet verstaan had, dat de hoofdonderwijzer hem vroeg en den onderwijzer toch voorbijging. Hij antwoordde dus niet, en ging snel onder weg naar zijn huis.

42